3 lessen na 1 dag in de wildernis

Drie weken lang geen telefoon, geen klok en geen comfort: de afgelopen weken maakte ik kennis met de European Wilderness Education School, een wildernisschool met opleidingen op het gebied van leiderschap en persoonlijke ontwikkeling. Inderdaad, middenin de wildernis. 

Het is 5.30 uur en ik sta met tien onbekenden aan de rand van een donker bos.

Een zware stem: ‘How do you feel about your essentials inside your backpack for a whole-day hike from 1-10?’

‘A nine?’, zeg ik wat aarzelend.  

‘Who has no 2 liters of water?’

‘Mmm, I don’t…’

‘Who has no first-aid kit?’

Damn, kon ik weer mijn hand opsteken. ‘Make sure your backpack is a full 10, then we will leave!’

Shit, ik voel me betrapt. Dus toch niet goed genoeg voorbereid, ondanks dat ik méér had gedaan dan ik normaal zou doen. Als facilitator van een groep in de wildernis wil ik geen onnodige risico’s lopen, maar mijn uitrusting en die van de groep controleren? Geen half werk dus. Dit overkomt me niet nog eens.

Met tien onbekenden volledig off the grid gaan, diep de bossen en bergen van de Pyreneeën in. Drie weken lang geen comfort, laat staan een lekkere capu. Waaróm? Simpel: ik had behoefte aan avontuur en wilde weleens flink uit mijn comfortzone stappen. Het ongemak aangaan. Ontdekken wat het onderdompelen in de natuur doet met de verbinding met mezelf én die met anderen. Een andere reden: tijd voor mezelf. Tijd om te reflecteren op hoe ik mijn leven leef en welke richting ik op wil met Raak Expedities. Dus daar ging ik. De eerste dag brengt al direct drie inzichten met zich mee. 

1.       Wat een rust

Een van de eerste dingen die ik me realiseer tijdens de expeditie, is hoever mijn eigen leven afstaat van de natuur, van de basis. Ik leef in een omgeving met honderden, zo niet duizenden keuzemogelijkheden per dag, miljoenen prikkels die aandacht vragen of me verleiden om te kopen of consumeren. Het tempo van het stadsleven is hoog en daar houd ik van, maar ik word me bewust van de intensiteit en de impact op mijn gezondheid, mijn lijf en totale welzijn. Hier in de natuur, in de stilte is het immense verschil direct voelbaar. Ik voel meer ontspanning en meer rust in mijn kop.

2.       Laat je eigen referentiekader eens los

Na een prachtige hike diep in het bos is het tijd voor een oefening. Ieder groepslid wordt gevraagd een bepaalde positie ten opzichte van een ander in te nemen: hoe dichter je bij de ander gaat staan, hoe meer je je verbonden voelt met diegene. Ik was blij te zien dat veel mensen dichtbij me kwamen staan. Twee mensen hielden een grotere afstand. Oké, die vinden me dus niet leuk, redeneerde ik. Tijdens een een-op-een-gesprekje met een van hen bleek het tegendeel waar: de vrouw voelde zich met mij het meest verbonden van de hele groep, maar ze had moeite met verbinding en vertrouwen. Ik realiseerde hoe snel ik aannames had gedaan vanuit mijn eígen referentiekader: ‘niet dichtbij’ had ik geïnterpreteerd als ‘niet leuk genoeg’.  

3.       Focus op het nu

De eindbestemming van onze wandeling is een prachtige en ijskoude waterval. Na een flinke klim omhoog mogen we van de klif springen. Ik ben geen angsthaas, maar voel mijn hartslag toch stijgen. Kan ik wel ver genoeg springen? Heb ik genoeg kracht in mijn benen? De gedachten blijven maar komen en zorgen voor nóg meer angst. Ik besluit me dus te concentreren op mijn ademhaling en zintuigen, maak verbinding met mijn lijf, voel de rotsen onder mijn tenen en haal mezelf uit mijn hoofd en in het nu. Het werkt, ik spring. Ik wist het al maar ondervond het nu weer: het brein is de grootste onruststoker.

Benieuwd hoe mijn reis verder verliep? In dit blog vervolg ik mijn verhaal. Ook benieuwd wat de natuur met je doet? Volg me op Instagram voor de komende expedities.